در ماه مبارک رمضان بچه‌ها دیگر سخنان نیشدار و زهرآلود و توهین به مقدسات و دشنام نمی‌شنیدند و با خیال آسوده به برگزاری مراسم دعا و سایر فرایض دینیشان می‌رسیدند
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، متن زیر بخشی از خاطرات رمضانی آزادگان برگفته از کتاب «خداحافظ آقای رئیس» است.
ماه رمضان سال 1360 در کنار محاسن و آرامشی که برایمان داشت از جهاتی هم خلاءهایی به وجود آورد. درست است که بچه‌ها دیگر سخنان نیشدار و زهرآلود و توهین به مقدسات و دشنام نمی‌شنیدند و با خیال آسوده به برگزاری مراسم دعا و سایر فرایض دینیشان می‌رسیدند و دیگر مجبور نبودند شاهد رقص و پایکوبی افراد معاند در شهادت عزیزانشان باشند ولی همین نبودنشان در جمعِ دیگران باعث شده بود عده‌ای از افراد مردد که برخی‌شان بچه های خوبی هم بودند جذب گروه آن ها شوند. شاید اگر ما در بین آن ها مانده بودیم این دسته افراد که غیبت ما باعث شد فکر کنند بین ما و آنها فاصل های پرنشدنی وجود دارد به آن سو جذب نمی‌شدند. تبلیغات آن ها توانسته بود افراد بی‌تفاوت و ترسو را به خود جلب کند. نکته دیگر این بود که جداشدن ما باعث شد همان ارتباط اندک که در حد سلام و احوالپرسی بود هم به کلی قطع شود.