سینمای «دفاع مقدس» یا سینمای «جنگ»

به گزارش  روابط‌عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، واژه ضد جنگ که به دفعات علیه برخی آثار سینمای دفاع مقدس به کار می‌رود اصطلاحی مجعول و ناکارآمد است. برخی منتقدان این اصطلاح را برای تقبیح فیلم‌هایی به کار می‌برند که نفس دفاع مقدس را زیر سوال برده‌اند. در حالی که اگر به ماهیت دفاع مقدس دقت نظر داشته باشیم و آن را مورد کنکاش قرار دهیم به این حقیقت خواهیم رسید که دفاع برای مقابله با هر نوع جنگ‌طلبی و اقدام تجاوزکارانه است و از آن‌جا که ما از حیثیت انقلاب اسلامی که همان دین مبین است دفاع کردیم، چنین دفاعی، مقدس است.

مسلما هر اثر فرهنگی و هنری که در این عرصه ساخته و تولید شود در واقع در تائید دفاع مقدس خواهد بود. سینمای دفاع مقدس باید جنگ را تقبیح و زشت نشان دهد و در همان حال دفاع را به عنوان امری متعالی به تصویر بکشد. آن دسته از آثاری که به دفاع مقدس حمله می‌کنند در حقیقت آثاری هستند که نفس جنگ را تائید می‌کنند و به اصطلاح با فیلم خود به سوی جبهه خودی شلیک می‌کنند.

سازندگان این دسته از آثار چون حقیقت دفاع مقدس را درک نکرده‌اند حتی اگر نیت سوئی نداشته باشند ناخواسته در دام «ضد دفاع مقدس» می‌افتند. آثاری که متاسفانه سازندگان آن‌ها فقط وجه آتش و تک و پاتک و خون و انفجار را می‌بینند. اگر کارگردانی بتواند به مدد جلوه‌های ویژه بصری و میدانی به فرم خیره‌کننده‌ای برسد و اگر در این آثار سلحشوری رزمندگان ایرانی را به تصویر بکشد ولی در انعکاس جهان‌بینی آن‌ها تلاشی نکرده باشد عملا اثری در تقدیس جنگ ساخته است.

آنچه که سینمای دفاع مقدس به آن نیاز دارد بازنمایی عملیات‌های جنگ تحمیلی و چگونگی آن‌ها نیست بلکه چرایی آن‌هاست. وقتی کارگردان بتواند چرایی انجام عملیات‌ها را نشان دهد عملا چگونگی آن را نیز به بهترین شکل ممکن نشان داده است. به همین دلیل است که مخاطب ایرانی سینمای دفاع مقدس را فقط در انفجارها و شهادت‌ها دیده است، شخصیت رزمنده از نظر مخاطب ایرانی تنها سربازان و ایثارگران داوطلبی است که با اشک و ناله از فرمانده می‌خواهد او را هم با خود ببرد. در حالی که همچنان از مقر فرماندهی که در خط مقدم و حتی جلوتر از آن قرار دارد چیزی نمی‌داند.

اگر سینمای دفاع مقدس به همان صورت که باید باشد ظهور و بروز پیدا می‌کرد می‌توانستیم مدعی داشتن سینمایی باشیم که هم سو با شعارهای ضد جنگ نظام اسلامی است.