در اوج گرما و فشار تشنگی، برای خنک کردن خود به قطره‌های آبی که از کولر ته سالن چکه می‌کرد، پناه بردیم و زیر آن می‌ایستادیم تا مقداری آب روی بدنمان چکه کند و خنک شویم تا بتوانیم روزه‌داری کنیم.
به گزارشروابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، ایام اسارت پر بوده از خاطرات تلخ و شیرین. خاطراتی که آزادگان آن‌ها را هنوز در حافظه خود ثبت شده و ضبط شده دارند و گهگاهی که پای خاطرات آنان می‌نشینیم، تلخی و شیرین‌های آن دوران برایمان ملموس و مبرهن می‌شود. اکنون به بهانه ماه بندگی، قصد داریم تا پای خاطرات رمضانی آزادگان بنشینیم و از «رمضان به وقت آزادگی» بنویسیم. اولین گفت‌وگوی «رمضان به وقت آزادگی» را با رضا جوکار معروف به مرتضی جوکار انجام داده‌ایم.
وی که هم‌اکنون به‌عنوان مدیر استان تهران مؤسسه پیام آزادگان فعالیت می‌کند، در سن 21 سالگی در عملیات دوم والفجر مقدماتی در 1361/11/20 به اسارت نیروهای بعثی عراق درآمد.
روایت این آزاده سرافراز با تعریف نخستین روزهای اسارت به دست بعثیها آغاز شد, وی گفت: در زمان اسارت من را به موصل یک معروف به «موصل بزرگه» بردند اما در هنگام تفتیش وسایل ما، وسایل ممنوعه که شامل نوشته‌هایی از امام (ره) بود را کشف کردند و ما را به عنوان خرابکار (مَشاکل) به به موصل چهار انتقال دادند که در نهایت تا پایان اسارت آنجا بودم. این اردوگاه معروف به اردوگاه حاج‌آقا ابوترابی بود.
جوکار افزود: ماه رمضان به خصوص در سال‌های اول اسارت خیلی دشوار بود و در آن سال‌ها ماه رمضان در ماه‌های گرم سال بود و شرایط تغذیه دچار مشکل بود؛ بعثیها مخالفتی با روزه گرفتن در ماه رمضان نداشتن اما با روزه‌داری درغیر ماه رمضان مشکل داشتند.
این آزاده سرافراز با اشاره به مشکلات روزه‌داری مستحبی، بیان کرد: برخی آزادگان در قالب برنامه خودسازی امام (ره) که موسوم به جهاداکبر بود، روزهای دوشنبه و پنجشنبه را رزوه می‌گرفتند و عراقی‌ها و بعثیها برخورد‌های سفت و سختی به جهت ممانعت این حرکت خودسازانه داشتند. حتی سربازی به نام «جمعه» وقتی متوجه شد بچه‌های اردوگاه جیره غذایی را به عنوان افطار و سحر زیر پتو می‌خورند، درب آسایشگاه را باز کرد و همه را به زیر باد کتک گرفت.
جوکار با بیان اینکه استهلال ماه مبارک رمضان را از روزنامه و رادیو دست بعثیها متوجه می‌شدیم، گفت: در اردوگاه موصل یکِ جدید که بودیم نماز جماعت ممنوع بود به همین دلیل در ماه رمضان مناجات‌ها تماماً فردی بود.
این رزمنده دفاع مقدس در پاسخ به این پرسش که بعثیها رفتارشان در ایام ماه رمضان چگونه بود و آیا در این ایام شکنجه هنوز در دستور کارشان بود؟ گفت: هر اردوگاه ویژگی‌های خودش را داشت ولی در اردوگاه‌ما بچه‌ها تلاش می‌کردند بعثیها را تحریک نکنند و همین امر باعث شده بود کارها و فعالیت‌ها به صورت نامحسوس ادامه پیدا کند.
جوکار از گرمای طاقت‌فرسای اردوگاه در ایام ماه رمضان گفت و بیان کرد: در اوج گرما و فشار تشنگی، برای خنک کردن خود به قطره‌های آبی که از کولر ته سالن چکه می‌کرد، پناه بردیم و زیر آن می‌ایستادیم تا مقداری آب روی بدنمان چکه کند و خنک شویم تا بتوانیم روزه‌داری کنیم.
انتهای پیام/