عکاسی با استفاده از قوطی شیر خشک

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، آزاده سرافراز فریبرز یزدان شناس در سال 1340 متولد شد که با نگاه زیبایش بعدها هزار تاریخ پر سخن را ثبت کرد. پدر نامش را فریبرز نهاد. از دوران کودکی به جزییات هر چیز دقت می کرد. نگاه زیبایی که در هر چیز به دنبال ردی از خالق می گشت، برای این کودک ستودنی بود.

جدیدترین اخبار آزادگان و ایثارگران را در کانال اینستاگرامی پیام آزادگان بخوانید. (کلیک کنید)

جدیدترین اخبار آزادگان و ایثارگران را در کانال تلگرامی پیام آزادگان بخوانید. (کلیک کنید)

دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را با موفقیت سپری کرد. فرزند ارشد آقای یزدان شناس علاوه بر درس خواندن از هیچ کوششی برای کمک به پدر در زندگی دریغ نمی‌کرد و الگوی قابل تحسینی برای برادران و خواهران بعد از خود شد.

فریبرز که از کودکی به نگاه های دیگر گونه‌اش به هر آن چه پیرامونش بود، اعتقاد داشت. با خرید دوربین به عشق خود پر و بال داد. در جریان انقلاب که نوجوانی بیش نبود همراه با مردم انقلابی شرکت کرد و بعضی از لحظات را ثبت نمود.

در آغازین روزهای جنگ تحمیلی او که دفاع از وطن را در سر می پروراند، راهی خدمت سربازی شد. این عکاس لحظه ای خطر این بار به عنوان سرباز وطن به دفاع پرداخت و در عملیات های مختلفی شرکت کرد و در همان حال لحظات زیادی را در دوربین اش ثبت کرد تا این که به علت اصابت ترکش خمپاره در جبهه جنوب از ناحیه دست، پا و سینه مجروح و مدتی در بیمارستان بستری شد.

پس از گذراندن خدمت سربازی در آموزش و پرورش به تدریس پرداخت و در نبود پدر نگهداری و حمایت از خانواده اش را بر عهده گرفت؛ لیکن عشق به امام، وطن و انقلاب وی را دوباره عازم جبهه های نبرد کرد و در فروردین ماه سال 1365 در عملیات والفجر 9 در عملیاتی چوارته عراق به اسارت نیروهای بعثی درآمد و به اردوگاه ۱۰ رمادی منتقل شد.

دوران اسارت فریبرز و همرزمانش پر از شکنجه، درد و رنج بود. شکنجه در اردوگاه های عراق و بعثیان به قدری زیاد بود که اثرات آن تا سال ها بعد بر روح و روان این رزمنده غیرتمند باقی ماند؛ اما او را از پا نینداخت و اسارت نقطه عطف دیگری در زندگی اش شد برای نگاه های متفاوت به زندگی.

با بازگشت آزادگان، او که چند سالی با بدترین شکنجه ها سر کرده بود به میهن اسلامی بازگشت و به آرمان هایش بعد از آن همه درد وفادار ماند، اخلاق خوش و خوی مهربانش در سال های اسارت تغییر نکرد و فرائض دینی و قرآن مانوس بردباری هایش بود.

با برگشت از اسارت وارد صحنه علم آموزی شد و در سال 1371 جهت تکمیل تحصیلات خود در رشته کارشناسی عکاسی در دانشگاه های هنرهای زیبای تهران به تحصیل پرداخت.
سال های تحصیل و عکاسی او پر بود از رتیه های کشوری و مقام های تشویقی؛ اما روح جستجو و بخشنده او فقط با تدریس و انتقال تجربیات خود به روح های مشتاق آرام می گرفت.
بزرگ ترین درس ها را در کلاس های خود به هنرجویان می داد که از آن جمله نگاه متفاوت به هستی بود.

سرانجام این سرباز عاشق امام و انقلاب و این عکاس بصیر در غروب چهارشنبه نهم بهمن 1387 به علت عارضه قلبی نگاه جاودانه خود را به خالق هستی دوخت.

هنر جوها از نداشتن دوربین دیجیتال ( منظور دوربین های دیجیتال 10 مگا پیکسلی ) که برای ثبت عکس نداشتند ، می نالیدند، استاد جلسه بعد 20 عکس فوق العاده زیبا را در زمان دانشجویی با استفاده از قوطی شیر خشک گرفته بود، آورد و یاد داد سادگی و اولویت نگاه در عکاسی را.

روایت ناصر حیدری – شاگرد استاد فریبرز یزدان شناس