رزمندگان او را با عنوان سیدآزادگان می‌شناختند، زیرا بردباری، درایت و زیرکی او در برخورد با نیرو‌های صدام در کنار تقویت روحیه نیرو‌های ایرانی، او را به چهره‌ای محبوب تبدیل کرده بود.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، اگر غائله انجمن‌های
ایالتی و ولایتی شکل نمی‌گرفت، اگر قیام ۱۵ خرداد و دستگیری امام (ره)
و تبعیدش به ترکیه اتفاق نمی‌افتاد، شاید سیدعلی اکبر ابوترابی مجاورت
در حریم امام رضا (ع) و سکونت در حجره‌های مدرسه نواب مشهد را به هر جای
وطن ترجیح می‌داد، اما با دم گرفتن نهضت امام راحل (ره)، به زادگاه خود
یعنی شهر قم برگشت و حضور در حلقه یاران امام خمینی (ره) را بر درس و بحث
ترجیح داد. او که سال‌های نوجوانی اش با اوج فعالیت‌های فدائیان اسلام
مقارن بود و در همان سال‌ها نیز در مراسم آن‌ها شرکت می‌کرد، به خوبی
از هزینه‌هایی که ممکن بود در راه انقلاب و آرمان‌های امام (ره) صرف کند،
خبر داشت.
از این رو حتی وقتی در مدرسه فیضیه زیر هجوم حملات مأموران حکومتی مورد
ضرب و شتم قرار گرفت، باکی نداشت، زیرا تربیت یافته مکتب امام (ره) بود.
همان امامی که وقتی در سال ۱۳۴۴ به نجف تبعید شد، از راه خرمشهر خود
را به بصره رساند تا با حضور در حوزه علمیه نجف، از محضر ایشان کسب فیض کند
و علاوه بر ادامه درس خارج فقه در نجف، فرصت بیشتری برای ملاقات با امام
(ره) و آگاهی یافتن به مسیر انقلاب داشته باشد.
از این رو هنگامی که خبر رسید آیت الله سعیدی در زندان‌های پهلوی
به شهادت رسیده است، با چمدانی حاوی اعلامیه‌های امام (ره)، به ایران
بازگشت، اما از سوی مأموران رژیم که به شدت به قشر مذهبی جامعه در قبال
وقایع اخیر حساس شده بودند، دستگیر شد و برای شش ماه به زندان افتاد. پس
از آزادی نیز به هر دری زد تا مجددا به نجف برگردد و نشد. حتی فروش خانه اش
در نجف نیز بهانه درخوری نبود تا مجوز عبور از مرز عراق را پیدا کند. پس
به ناچار در فراق امام (ره) صبوری کرد تا آنکه انقلاب اسلامی به ثمر رسید.
در نخستین ماه‌های پس از انقلاب اسلامی، مسئولیت کمیته انقلاب اسلامی
را با رویکرد جلوگیری از هرج ومرج بر عهده گرفت.
با آغاز جنگ تحمیلی لباس رزم بر تن کرد و در کنار چهره‌هایی همچون دکتر
مصطفی چمران به سامان دهی نیرو‌های مردمی در ستاد جنگ‌های نامنظم پرداخت
و در این مسند با فرماندهی گروهی صدنفره، موفق به آزادسازی منطقه دب حردان
شد، اما ۲۶ آذرسال ۱۳۵۹، هنگام حضور در یکی از مأموریت‌های شناسایی، از سوی
نیرو‌های رژیم بعث به اسارت درآمد و تا پایان هشت سال جنگ تحمیلی،
در اردوگاه‌های عراق اسیر ماند. در سال ۱۳۶۹ همراه با سایر اسرا آزاد شد.
رزمندگان او را با عنوان سیدآزادگان می‌شناختند، زیرا بردباری، درایت
و زیرکی او در برخورد با نیرو‌های صدام در کنار تقویت روحیه نیرو‌های
ایرانی، او را به چهره‌ای محبوب تبدیل کرده بود که نه تنها الگوی دلاوران
آن ایام، که نماد محکمی از مقاومت و ایمان برای نسل‌های پس از خود شد.
به این ترتیب با حکم رهبر معظم انقلاب به نمایندگی، ولی فقیه در امور
آزادگان منصوب شد و دو دوره نیز نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی
را بر عهده گرفت. در ۱۲ خرداد ۱۳۷۹ هنگامی که به قصد زیارت امام هشتم (ع)
به مشهد می‌آمد، در اثر سانحه رانندگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و در حرم
مطهر امام رئوف (ع) به آغوش خاک سپرده شد، و به آرزوی دیرینش که همجواری
با حضرت رضا (ع) بود رسید.
انتهای پیام/
آزادگان آبروی ملت را حفظ کردند. مقام معظم رهبری