با حمله آشکار آمریکا به خاک ایران، نه‌تنها حاکمیت ملی، بلکه نظم جهانی و نهادهای حقوقی یک‌بار دیگر زیر سوال رفته‌اند. در این میانه، تنها گزینه‌ی عقلانی برای ایران، خروج از چارچوب خویشتنداری و اجرای یک پاسخ مؤثر و بازدارنده واقعی است.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان،
یادداشت خبرنگار؛ در ادامه سلسله حملات کور رژیم صهیونیستی به خاک ایران و پس از روزها ناکامی پی‌درپی در مهار پاسخ‌های بازدارنده جمهوری اسلامی، ایالات متحده آمریکا سرانجام از پشت پرده بیرون آمد. جنگی که تا دیروز در اتاق‌های فکر و بیانیه‌های حمایتی خلاصه می‌شد، وارد مرحله‌ای تازه و خطرناک شد؛ آمریکا رسماً وارد میدان شد و با حمله‌ای مستقیم به سایت‌های هسته‌ای ایران در نطنز، فردو و اصفهان، مرزهای تجاوز را درنوردید.
در ظاهر، این عملیات با هدف ضربه زدن به زیرساخت‌های هسته‌ای ایران طراحی شده بود. اما واقعیت، چیزی فراتر از یک اقدام نظامی محدود است. واشنگتن، ناتوان از تحمل سقوط هیمنه اسرائیل، در اقدامی عجولانه و پرهزینه، سعی کرد نقشه‌ای را پیش ببرد که از ابتدا بر پایه سوءمحاسبه و ناآگاهی از واقعیت ایران طراحی شده بود. تصور آن‌ها این بود که می‌توانند با حمله پیش‌دستانه، تهران را وادار به عقب‌نشینی کنند. اما نه تهران عراقِ ۲۰۰۳ است و نه ایران، کشوری قابل ارعاب.
اما آنچه بیش از همه موجب تأسف و خشم افکار عمومی ملت‌های مستقل شده، موضع خفت‌بار و غیرقابل‌توجیه نهادها و دولت‌های غربی است. آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که باید مدافع صلح و امنیت هسته‌ای باشد، در برابر حمله به تأسیسات ثبت‌شده و تحت‌نظر خود، سکوت پیشه کرده و حتی ایران را به همکاری و نظارت بیشتر برای عدم دستیابی به سلاح هسته‌ای دعوت کرده است. در کنار آن، دولت‌های فرانسه، آلمان و انگلیس نیز به‌جای محکوم‌کردن تجاوز آشکار و تهدید صلح جهانی، بار دیگر نشان دادند که وقتی پای منافع غرب و نیروی نیابتی آمریکا در میان باشد، معیارهای حقوقی و اخلاقی به سادگی رنگ می‌بازند.
تجربه‌ای که امروز پیش‌روی ماست، یک هشدار جدی است: در برابر دشمنی که وقیحانه از تجاوز حمایت می‌کند و نهادهای بین‌المللی را به ابزار سیاست‌های خود تبدیل کرده، خویشتنداریِ صرف و پاسخ‌های محدود بازدارنده، نه‌تنها کافی نیست، بلکه موجب جسارت بیشتر و تکرار خطرناک‌تر این رفتارها خواهد شد. در چنین شرایطی، عقلانیت سیاسی ایجاب می‌کند که پاسخ ایران، نه در حد نمادین و اعلامی، بلکه در سطحی آسیب‌زا و مؤثر باشد؛ پاسخی که هزینه محاسبات اشتباه را به‌گونه‌ای افزایش دهد که در آینده، حتی اندیشیدن به حمله، به تصمیمی پرمخاطره و بازدارنده برای دشمنان بدل شود.
اکنون، ایران نه‌تنها باید از حق مشروع دفاعی خود بهره بگیرد، بلکه لازم است در جبهه دیپلماتیک نیز چهره واقعی این بازیگران بین‌المللی را افشا کند. آژانس و دولت‌های غربی باید بدانند که با سکوت و توجیه، شریک جرم این تجاوز تاریخی شده‌اند و نمی‌توانند همزمان نقش داور و بازیگر در میدان نبرد را ایفا کنند.
ایران در برابر این قمار بزرگ، تجربه، اراده و توان پاسخ درخور را دارد. آنچه امروز در جریان است، نبردی بر سر حاکمیت، استقلال و شأن ملی است؛ نبردی که در آن، عقب‌نشینی نه تنها به معنای ضعف، بلکه به مثابه چراغ سبز برای تکرار تجاوزهای آینده خواهد بود. ملت ایران، همان‌گونه که بارها نشان داده، اهل مماشات در برابر تهدیدهای وجودی نیست و نباید باشد.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com