حادثه تلخ هشتم آذر ۱۳۶۱ در اردوگاه موصل ۱، در پی تلاش نیروهای بعثی برای جداسازی اسرای ارتشی از بسیجی‌ها و اعتراض اسیران رخ داد و به شهادت چند تن و مجروحیت صدها نفر انجامید. این واقعه یکی از خشونت‌بارترین برخوردهای نیروهای عراقی با اسیران ایرانی محسوب می‌شود.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی مؤسسه فرهنگی هنری پیام آزادگان، درگیری‌های هشتم آذر ۱۳۶۱ در اردوگاه موصل ۱ (موصل ۲ قدیم، موصل
بزرگ) زمانی آغاز شد که نیروهای بعثی عراق قصد داشتند اسیران ارتشی را از اسیران بسیجی
جدا کنند. این تصمیم پس از انتقال گروهی از افسران مقاوم ارتش جمهوری اسلامی ایران
به اردوگاه و همزمان با آغاز ماه محرم شدت گرفت.
پیش از وقوع حادثه،
یکی از مراسم عزاداری اسیران در یکی از آسایشگاه‌ها بر اثر غفلت مراقب عراقی لو می‌رود.
نیروهای بعثی که هرگونه تجمع اسیران را تهدید تلقی می‌کردند، مراسم را ممنوع اعلام
کرده و با بستن درهای آسایشگاه‌ها و محدود کردن هواخوری و دستشویی، فشار را افزایش
دادند. با وجود این تهدیدها، اسیران در روزهای آغازین محرم دوباره مراسم عزاداری را
برگزار کردند و موج جدیدی از محدودیت‌ها اعمال شد.
پس از عاشورا، عراقی‌ها
طرح جداسازی اسیران ارتشی و بسیجی را جدی‌تر دنبال کردند، اما اسیران با هدایت ارشد
اردوگاه به این تصمیم اعتراض کردند. نیروهای بعثی در واکنش، حدود ۳۵ نفر از ارشدها
و چهره‌های شناخته‌شده را بازداشت و به اتاقی در طبقه بالا منتقل کردند. آنان چندین
روز تحت شکنجه شدید قرار گرفتند و صدای فریادهایشان در آسایشگاه‌ها شنیده می‌شد. همزمان
آب و غذا برای سایر اسیران قطع شد و شرایط به مرحله بحرانی رسید.
در روز هشتم آذر،
پس از ناکامی تلاش اسیران برای مذاکره، همه برای اقامه نماز جماعت در حیاط اردوگاه
جمع شدند. پس از نماز، سرتیپ بعثی دستور داد همه به آسایشگاه‌ها بازگردند. در همین
لحظه، درِ بزرگ اردوگاه باز شد و حدود دویست تا سیصد سرباز عراقی با چوب، کابل، نبشی
و لوله به‌طور وحشیانه به اسیران حمله کردند. شدت ضرب و جرح به‌قدری بود که چهارصد
تا پانصد نفر مجروح شدند و سه نفر، و بنا بر برخی روایت‌ها چهار نفر، به شهادت رسیدند؛
از جمله شهید حسین‌زاده از تهران، سید علی‌اکبر هاشمی از مشهد و پیرمردی اهل اراک.
پس از این سرکوب،
نیروهای بعثی اسیران را در محوطه جمع کرده و ضمن تهدید و رجزخوانی، جداسازی ارتشی‌ها
و بسیجی‌ها را اجرا کردند. ارتشی‌ها به آسایشگاه‌های ۷ تا ۱۰ و بسیجی‌ها به آسایشگاه‌های
۱ تا ۶ منتقل شدند. با وجود اطلاع‌رسانی اسیران به نمایندگان صلیب سرخ، هیچ اقدام عملی
برای محکومیت این رفتار یا کاهش فشارها صورت نگرفت.
با وجود اجرای اجباری
تفکیک، روحیه مقاومت، اتکا به خدا و توسل به اهل بیت میان اسیران همچنان زنده ماند
و آنان حتی در سخت‌ترین شرایط نیز به اقامه نماز جماعت و حفظ انسجام معنوی خود ادامه
دادند.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com