در ادامه سلسله‌نشست‌های «خوانش افتخار» با محوریت نقد و بررسی آثار ادبیات اسارت، نشست جدید این مجموعه عصر روز دوشنبه در مؤسسه پیام آزادگان برگزار شد. این جلسه به بررسی کتاب «آهوی گمشده» اختصاص داشت.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان،
در ادامه سلسله‌نشست‌های «خوانش افتخار» با محوریت نقد و بررسی آثار ادبیات اسارت، نشست جدید این مجموعه عصر روز دوشنبه در مؤسسه پیام آزادگان برگزار شد. این جلسه به بررسی کتاب «آهوی گمشده» اختصاص داشت؛ کتابی که روایتی از سال‌های اسارت حمید احمدی‌نیا، آزاده ایرانی، را به تصویر می‌کشد و توسط زهرا علی‌عسگری به رشته تحریر درآمده است.
کتاب «آهوی گمشده» از جمله آثار منتشرشده توسط انتشارات پیام آزادگان است که در این نشست با حضور محسن شاه‌رضایی، منتقد ادبی، و اجرای فرزانه قلعه‌قوند مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
در آغاز این نشست، فرزانه قلعه‌قوند، معاون پژوهشی مؤسسه پیام آزادگان، با ابراز تأسف از شهادت مظلومانه تعدادی از هم‌میهنان در پی حملات اخیر رژیم صهیونیستی، بر ضرورت توجه به ادبیات مقاومت و بازنمایی روایت‌های کمتر دیده‌شده تأکید کرد. وی در ادامه با تبیین اهداف این سلسله‌نشست‌ها افزود: «هدف ما صرفاً نقد سطحی آثار نیست، بلکه تلاش داریم آثاری را برجسته کنیم که به‌رغم شایستگی‌های فراوان، آن‌گونه که باید در معرض دید مخاطب قرار نگرفته‌اند. از نظر من، آهوی گمشده از جمله کتاب‌های درخشان در این زمینه است که شخصاً از همان ابتدا مشتاق مطالعه آن بودم.»
او با اشاره به ویژگی‌های متمایز کتاب افزود: «آنچه این اثر را از دیگر کتاب‌های خاطره‌نگاری متمایز می‌کند، افزون بر قلم روان و دقیق نویسنده، شجاعت راوی در بیان جزئیات تجربیات خود در دوران اسارت است.»
او در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «کتاب توسط خانم زهرا علی‌عسگری نوشته شده است؛ نویسنده‌ای که پیش‌تر با کتاب‌هایی چون کلاه‌قرمزی‌ها و اگر می‌شد به بادکنک‌ها طناب بست شناخته شده است. راوی کتاب، آقای حمید احمدی‌نیا، در خانواده‌ای مذهبی در کاشان متولد شده و در سال ۱۳۶۶ در منطقه غرب کشور به اسارت نیروهای بعث عراق درآمده‌اند.»
قلعه‌قوند تأکید کرد: «در این اثر، قلم و روایت در خدمت انتقال تجربه‌ای انسانی و صادقانه قرار گرفته‌اند. شجاعتی که آقای احمدی‌نیا در روایت کردن بخش‌های حساس و گاه تلخ زندگی خود به خرج داده‌اند، قابل توجه است. او با این کتاب، دین خود را به آیندگان ادا کرده است.»
در بخشی از این نشست قلعه‌قوند به شرایط اسارت در اردوگاه تکریت ۱۱ نیز اشاره کرد؛ اردوگاهی که به‌عنوان یکی از مخوف‌ترین مراکز اسارت در عراق شناخته می‌شود. در این بخش، به شرایط نوشتن در زندان‌ها پرداخته شد. وی گفت: برای حبسیه نویسی، زندانی قلم و کاغذ در اختیار دارد، اما در اردوگاه‌های مفقودالاثر، همچون تکریت ۱۱، اسرا از ابتدایی‌ترین ابزار ارتباطی نیز محروم بودند و حتی یک تکه کاغذ در دسترس نبود.
قلعه‌قوند در پایان به تفاوت بنیادین میان شرایط زندانیان در دیگر نقاط جهان با آزادگان ایرانی پرداخت و افزود: در حالی‌که بسیاری از زندانیان دنیا تنها دغدغه‌هایی چون فرار یا غذا داشتند، دغدغه اسیران ایرانی در اردوگاه‌های عراق، حفظ عزت و کرامت انسانی بود؛ ارزشی که در «آهوی گمشده» به‌روشنی بازتاب یافته است.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com