نزدیک‌ترین حالات انسان به سقوط از ارزش انسانی و الهی، حالت عصبانیت است که زمام انسان در این شرایط از کنترل عقل بیرون است و سرنوشت چنین انسانی نامعلوم؛ پس از آن بگریز که وحشتناک‌تر از هر حیوان درنده یا گزنده‌ای است.
مطلب زیر بخشی از صحبت‌های حاج علی اکبر ابوترابی است که در مذمت عصبانیت در کتاب «منشور پاکی و خدمت‌گزاری» نقل شده است:
عصبانیت دردیست فراگیر که بیشتر انسان‌ها بدان مبتلا می‌باشند. گرچه شدت عصبانیت در افراد متفاوت است ولی پیامدهای نامطلوب ناشی از آن به حدی است که با یک عصبانیت مختصر، ساعت‌ها اعصاب، خُرد شده یا تحت فشار شدید روحی قرار می‌گیرد.
چه بسیار مواردی که لحظه‌ای خشم و غضب، فجایعی غیر قابل جبران و جنایاتی فوق‌‌العاده و طاقت فرسا به بار آورده و دنیایی از تأثر و تأسف را باعث گشته است. عصبانیت، عذر موجه نیست تا توجیه‌‌گر خطای مرتکب شده خود بدان شویم.
به یقین تا به حال، هیچ دادگاه صالحه‌ای خطای کسی را به صرف عصبانیت تبرئه ننموده است و ما نیز چنین توقعی از هیچ دادگاهی نخواهیم داشت؛ پس چه انتظار بی‌جایی است از دوستان و دیگران داریم که از خطای ما در گذرند؟!
به جای آنکه در رویدادهای ناپسند ناشی از عصبانیت، عذر ناموجه را به زبان جاری بسازید، با در نظر داشتن خاطره‌های تلخ آن، نهایت مراقبت را در جلوگیری از این عامل شر و تباهی به کار ببرید و با کمال دقت و سعی، به فکر اصلاح ریشه‌ای و اساسی آن که همانا تقویت اراده است، برآیید.
در حال عصبانیت از اتخاذ هر گونه تصمیمی بپرهیزیم؛ زیرا تصمیمِ گرفته شده در این حالت، ندامت و پشیمانی را در بر دارد. در بیان پیشوایان معصوم آمده که نزدیک‌ترین حالات انسان به سقوط از ارزش انسانی و الهی، حالت عصبانیت است که زمام انسان در این شرایط از کنترل عقل بیرون است و سرنوشت چنین انسانی نامعلوم؛ پس از آن بگریز که وحشتناک‌تر از هر حیوان درنده یا گزنده‌ای است.
کتاب منشور پاکی و خدمت‌گزاری، فصل اول(خطر عصبانیت)، صص 109-111
انتهای پیام/