نه میز داشت، نه دفتر رسمی؛ اما مسئولیتش از بسیاری مقامات رسمی بیشتر بود. او در کوچه‌ها، مساجد و خانه‌های آزادگان، در میان مردم زندگی کرد و کار.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، یادداشت خبرنگار؛ امروز سالروز ارتحال مردی است که نامش با آزادگی گره خورده و خاطره‌اش در دل هزاران آزاده ایرانی، چون چراغی فروزان باقی مانده است؛ حجت‌الاسلام و المسلمین سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد، روحانی وارسته، مبارز انقلابی، اسوه اخلاق و نماد مقاومت.
سید علی‌اکبر ابوترابی، پیش از انقلاب اسلامی، در شمار مبارزان پرشور نهضت اسلامی علیه رژیم طاغوت بود. سال‌های تبعید و مبارزه را با ایمان و استقامت پشت سر گذاشت و همواره در صف اول مبارزات سیاسی و فرهنگی در دفاع از آرمان‌های حضرت امام خمینی(ره) قرار داشت. او پس از پیروزی انقلاب، نه‌تنها از سنگر مبارزه دست نکشید، بلکه با آغاز جنگ تحمیلی، راهی جبهه‌های نبرد شد تا این‌بار با سلاح ایمان از میهن دفاع کند.
در جریان یکی از مأموریت‌های عملیاتی در سال ۱۳۵۹، به اسارت نیروهای بعثی درآمد و قریب به ده سال از عمر شریف خود را در اردوگاه‌های مخوف رژیم صدام سپری کرد. اما اسارت برای او، نه نشانه ضعف، که عرصه‌ای برای تبلور معنویت، اخلاق و رهبری بود.
رفتار پدرانه و خوی انسانی او، شیوه برخورد عارفانه با رنج‌ها و توهین‌ها، و روش تربیتی بی‌ادعا و صبورانه‌اش، دل‌های هزاران آزاده را مجذوب کرد. بسیاری از اسرا با وجود همه فشارها و تهدیدها، تنها با تکیه بر وجود مبارک سید آزادگان، از فروپاشی روحی نجات یافتند. او نه‌تنها مانع برخوردهای تنش‌زا با نیروهای عراقی می‌شد، بلکه با درایت مثال‌زدنی، اردوگاه‌ها را به مدار انسجام و تاب‌آوری تبدیل کرد.
از زبان آزادگان فراوان شنیده‌ایم که اگر حضور، تدبیر و هدایت‌های شبانه‌روزی ابوترابی نبود، فضای اسارت شاید به مرز بحران می‌رسید. با این‌حال، شگفت آن‌که همان اسیر مظلوم در چشم نیروهای عراقی و حتی ناظران صلیب سرخ، چهره‌ای درخشان از روحانیت شیعه را مجسم ساخت؛ چهره‌ای که با منطق قرآن، مهرورزی انسانی، و صداقت رفتاری، حتی بر قلب دشمن اثر می‌گذاشت.
گزارش‌هایی از صلیب سرخ جهانی وجود دارد که در آن، با حیرت از صبر، حلم و منش انسانی این روحانی سخن گفته‌اند. او را نماینده واقعی ایمان، نماد صلح‌طلبی و الگویی زنده از فقه اجتماعی شیعه معرفی کرده‌اند.
از جمله اقدامات بنیادین و ماندگار حجت‌الاسلام والمسلمین سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد پس از آزادی، پیگیری مستمر امور آزادگان در ابعاد مختلف بود. پیش از بازگشت آزادگان به میهن، در سال ۱۳۶۸ قانونی در مجلس شورای اسلامی برای حمایت از آنان به تصویب رسید و بر اساس آن، ستاد رسیدگی به امور آزادگان تشکیل شد تا مسئولیت اجرای این قانون را برعهده گیرد. این ستاد، در کنار بنیاد شهید انقلاب اسلامی و بنیاد جانبازان انقلاب اسلامی، سه نهاد اصلی حمایت از ایثارگران را تشکیل می‌داد. در ادامه، با هدف تجمیع خدمات و هماهنگی بیشتر، این سه نهاد در اواخر سال ۱۳۸۲ با یکدیگر ادغام و «بنیاد شهید و امور ایثارگران» تأسیس شد. فرایند این ادغام تا سال ۱۳۸۴ تکمیل شد و ساختار جدیدی در حوزه حمایت از ایثارگران شکل گرفت.
در همین راستا، پس از آزادی اسرا، رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، حجت‌الاسلام ابوترابی را به‌عنوان نماینده ولی فقیه در امور آزادگان منصوب کردند. نکته حائز اهمیت در این حکم آن است که برخلاف برخی نمایندگی‌ها که به‌صورت سازمانی و ساختاری صادر می‌شود، نمایندگی ایشان به‌صورت موضوع‌محور و فراتر از جایگاه‌های اداری تعریف شد. ایشان نماینده ولی فقیه «در امور آزادگان» بودند، نه در «ستاد رسیدگی به امور آزادگان»؛ و این تفاوت، عمق و گستره مسئولیت‌های ایشان را به‌خوبی نشان می‌دهد.
در نتیجه، حجت‌الاسلام ابوترابی مسئولیت و نظارت مستقیم بر طیفی گسترده از امور آزادگان را برعهده گرفتند؛ از مسکن، درمان و خدمات اجتماعی گرفته تا امور اقتصادی و فرهنگی. پیگیری پرونده‌های پزشکی و مسکن، پیگیری و خرید شرکت خودکفایی آزادگان، دیدارهای منظم با آزادگان در نقاط مختلف کشور و بررسی میدانی مشکلاتشان، تنها بخشی از تلاش‌های بی‌وقفه او بود. به‌راستی می‌توان گفت، او یگانه شخصیتی بود که دفتر کارش در صندوق عقب خودروی شخصی‌اش قرار داشت و هم‌صدا با آزادگان، در اقصی نقاط کشور، زندگی و کار می‌کرد.
در کنار پیگیری‌های اجرایی، ابعاد فرهنگی و معنوی آزادگان نیز از دغدغه‌های محوری حجت‌الاسلام ابوترابی بود. او معتقد بود که پیوند برادری آزادگان ـ که در سال‌های اسارت شکل گرفته بود ـ باید در فضای پس از آزادی نیز حفظ شود. از این رو، با فاصله‌گیری از ساختارهای رسمی، به تشکیل «هیئت آزادگان» اقدام کرد. این هیئت، محفلی بود برای دیدارهای هفتگی آزادگان در روزهای چهارشنبه؛ محافلی که تا نیمه‌های شب یا حتی صبح روز بعد ادامه داشت و در آن، صمیمیت و اخوت ایام اسارت دوباره جان می‌گرفت.
در ادامه همین مسیر، و با همراهی یاران همدل، «مؤسسه فرهنگی آزادگان» نیز شکل گرفت؛ نهادی مستقل از ساختارهای دولتی، با مأموریت حفظ و ترویج فرهنگ ایثار، مقاومت و اسارت.
سید آزادگان، نه‌تنها راوی مظلومیت، که نگهبان گوهر آزادگی بود. الگویی ماندگار برای نسل جوانی که در محاصره روایت‌های جعلی، تحریف‌گرانه و گاه مسموم از ایثار و ایمان قرار گرفته‌اند. ابوترابی با سبک زندگی خود، معنای حقیقی مقاومت، توکل، مردمداری و ولایت‌پذیری را زنده کرد.
و سرانجام، در خردادماه سال ۱۳۷۹، در حالی که به همراه پدر بزرگوار خود، آیت‌الله سیدعباس ابوترابی، برای زیارت مضجع شریف امام رضا علیه‌السلام راهی مشهد مقدس بود، بر اثر سانحه تصادف دار فانی را وداع گفت. حادثه‌ای تلخ که با فقدان این دو چهره بزرگ علمی، اخلاقی و انقلابی، داغی ماندگار بر دل آزادگان و مردم ایران بر جای گذاشت.
با گذشت سال‌ها از آن واقعه، خاطره حجت‌الاسلام والمسلمین ابوترابی نه‌تنها در ذهن آزادگان، که در سینه تاریخ شفاهی دفاع مقدس زنده و جاری است. بسیاری از آزادگان، چه در محافل رسمی و چه در روایت‌های شخصی، از او یاد کرده‌اند؛ نه از سر تعارف و ستایش، بلکه برای ثبت بخشی از حقیقتی که آنان در زیست مشترک با او در اردوگاه‌های اسارت لمس کرده‌اند. روایت‌هایی که از منش، رفتار، مدیریت، معنویت و تأثیر عمیق او در فضای دشوار اسارت حکایت دارد.
نام و راه او با تلاش کسانی زنده می‌ماند که هنوز بر سر عهد خود با آزادگی ایستاده‌اند؛ آنان که با روایت، قلم، تصویر و حضور در تریبون‌های فرهنگی و اجتماعی، اجازه نداده‌اند نامی چنین شریف، در گرد زمانه به فراموشی سپرده شود. اکنون، تداوم راه او در گروی شناخت عمیق‌تر نسل جدید از معنای واقعی آزادگی است.
روح سید عزیز و بزرگوار آزادگان حجت‌الاسلام و المسلمین ابوترابی و شهدای غریب و آزاده ایران اسلامی شاد و یادشان گرامی‌باد.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com