در حالی که تنها چند ساعت از حمله سنگین ایران به پایگاه استراتژیک آمریکا در منطقه می‌گذرد، «دونالد ترامپ» با لحنی آشنا و البته این‌بار آشتی‌جویانه‌تر، از احتمال آتش‌بس میان ایران و رژیم صهیونیستی ظرف شش ساعت آینده خبر داده و این خبر را به جهان تبریک گفته است.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان،
یادداشت خبرنگار؛ در حالی که تنها چند ساعت از حمله سنگین ایران به پایگاه استراتژیک آمریکا در منطقه می‌گذرد، «دونالد ترامپ» با لحنی آشنا و البته این‌بار آشتی‌جویانه‌تر، از احتمال آتش‌بس میان ایران و رژیم صهیونیستی ظرف شش ساعت آینده خبر داده و این خبر را به جهان تبریک گفته است. اما نه ایران چنین تصمیمی گرفته، نه اسرائیل حملات خود را متوقف کرده و نه واقعیت‌های میدان نشانی از پایان جنگ دارد.
سؤال اصلی این است: چرا اکنون که آمریکا و اسرائیل جنگ را آغاز کرده‌اند، پس از تنها چند ضربه متقابل و محدود از سوی ایران، ناگهان صحبت از صلح و آتش‌بس می‌شود؟ پاسخ روشن است: آن‌ها به اهداف اصلی‌شان نرسیده‌اند، و حالا نمی‌خواهند وارد یک جنگ فرسایشی شوند که نه تنها کنترل آن از دست‌شان خارج شده، بلکه می‌تواند هزینه‌های جبران‌ناپذیری به آن‌ها تحمیل کند.
ایالات متحده تصور می‌کرد با حمله به تاسیسات هسته‌ای ایران می‌تواند تهران را به عقب‌نشینی وادارد؛ اما در کمال ناباوری، پاسخ ایران نه یک بیانیه، که ضربه‌ای مستقیم به قلب منافع آمریکا در منطقه بود. و اسرائیل، که خیال می‌کرد در سایه حمایت واشنگتن می‌تواند درگیری‌ها را به نفع خود مدیریت کند، اکنون در چنبره‌ی حملات موشکی گسترده‌ای قرار گرفته که عمق شهرهایش را هدف گرفته‌اند. مردم اسرائیل، با هر صدای آژیر، به پناهگاه می‌دوند و حس ناامنی به بخشی از زندگی روزمره‌شان بدل شده است.
در چنین شرایطی، خبرهای غیررسمی از درخواست نتانیاهو برای میانجی‌گری برخی کشورهای عربی با ایران حکایت دارد. او به‌خوبی دریافته که ادامه‌ی این مسیر، برابر است با تضعیف پایه‌های سیاسی‌اش در داخل و تسریع روند فروپاشی امنیت روانی جامعه اسرائیلی.
اما نکته‌ی مهم این‌جاست: نه به ترامپ می‌توان اعتماد کرد—کسی که کارنامه‌اش در ثبات رفتاری و تصمیم‌گیری، بیش از آنکه سیاسی باشد، شخصی و پریشان است—و نه به صلحی که از دل تجاوز و شکست بیرون آمده است. ما نباید جنگی را که آن‌ها آغاز کردند، با صلحی نیم‌بند و تحت فشار پایان دهیم؛ مخصوصاً وقتی هنوز رژیم صهیونیستی مشغول بمباران و جنایت است.
جغرافیای شکننده‌ی اسرائیل، نبود عمق استراتژیک، ضعف درونی جامعه، تزلزل سیاسی و مهم‌تر از همه، شکنندگی روانی مردم آنکه با هر موشک باید به پناهگاه پناه ببرند، همه و همه دلایلی‌ست که نشان می‌دهد باید این نبرد را—البته هوشمندانه و مرحله به مرحله—تا نقطه‌ای ادامه داد که این رژیم برای دهه‌ها جرأت تکرار چنین تجاوزی را نداشته باشد.
فرماندهان شهید ما بارها گفته بودند: «شروع جنگ با آن‌هاست، اما پایانش را ما تعیین می‌کنیم.» اکنون وقت آن است که معنای این جمله را با رفتار، نه صرفاً کلام، نشان دهیم. صلح واقعی زمانی شکل می‌گیرد که متجاوز تاوان تجاوزش را بپردازد، نه زمانی که با چند حمله محدود، به دنبال پایان جنگی باشد که خود آغاز کرده است.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com