بررسی خاطرات شفاهی و مکتوب آزادگان ایرانی نشان میدهد زندان انفرادی در دوران اسارت، با سه رویکرد بازجویی، سیاسی و عقیدتی از سوی نیروهای بعث عراق اعمال میشد و نقش مهمی در شیوه فشار و کنترل اسرا داشت.
به گزارش
پایگاه اطلاعرسانی موسسه فرهنگی هنری پیام آزادگان، جنگ هشتساله حزب بعث عراق علیه ایران به دلیل گستره درگیری و طولانیبودن آن، موجب شد شمار زیادی از رزمندگان ایرانی برای مدت طولانی در اردوگاههای عراق در اسارت بمانند. مرور خاطرات آزادگان نشان میدهد که زندان انفرادی به عنوان یکی از ابزارهای اعمال فشار، در دو شیوه کلی و با سه رویکرد متفاوت مورد استفاده قرار میگرفت.
رویکرد نخست، زندان انفرادی در ابتدای اسارت و با هدف کسب اطلاعات هویتی و نظامی بود. بسیاری از آزادگان از انفرادیهای استخبارات و وزارت دفاع عراق یاد کردهاند؛ مکانهایی که همراه با بازجوییهای سخت، شکنجههای مکرر و تنبیههایی بود که در اردوگاههای اسرا نیز نمونههایی از آن دیده میشد.
در رویکرد دوم، زندان انفرادی برای افرادی به کار گرفته میشد که از نظر نیروهای عراقی دارای اهمیت سیاسی، نظامی یا عقیدتی بودند. این دسته از اسرا با محدودیتهای شدیدتری مواجه میشدند و هدف اصلی، گرفتن اطلاعات حساس یا اعمال فشار سیاسی بر دولت ایران بود.
یکی از نمونههای برجسته این رویکرد، مهندس سید محسن یحیوی، معاون شهید محمدجواد تندگویان وزیر نفت دولت شهید رجایی است که به دلیل اهمیت سیاسی، دو سال از دوران اسارت دهسالهاش را در زندان انفرادی عراق گذراند. او در خاطرات خود، از بازجوییهای متعدد، شکنجههای جسمی و روحی، شرایط غیربهداشتی، پخش صداهای آزاردهنده و تغذیه نامناسب سخن گفته است. تلاش یحیوی برای برقراری ارتباط با سلولهای مجاور، ساخت ساعت ابتدایی با بشقاب و لیوان و رسیدن به نوعی خودیابی و تامل درونی از نقاط برجسته روایت اوست.
بر اساس این گزارش، مجموعه این خاطرات نشان میدهد زندان انفرادی در اسارت، نهتنها ابزاری برای فشار و کنترل بود، بلکه به یکی از پیچیدهترین عرصههای تجربه انسانی آزادگان ایرانی در هشت سال جنگ تحمیلی تبدیل شد.
منبع: ویکی آزادگان
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com