سهمیه غذایی اسرای ایرانی در اردوگاههای عراق، بهویژه نان، روایتگر بخشی تلخ از سختیهای دوران اسارت است؛ نانی موسوم به «صمون» که با کیفیتی بسیار پایین، نهتنها منبع اصلی تغذیه اسرا به شمار میرفت، بلکه به عاملی برای تشدید بیماریهای گوارشی، بهویژه زخم معده، تبدیل شده بود و اسرا را ناگزیر به تدابیر ایثارگرانه برای حفظ سلامت یکدیگر میکرد.
سهمیه روزانه هر اسیر برای صبحانه و ناهار، بین یکونیم تا دو عدد نان «صمون» بود؛ نانی شبیه نانهای ساندویچی ایران، اما با ظاهری سخت و تیرهرنگ و مغزی خمیر و نپخته. اسرا درباره نوع آرد این نان دیدگاههای متفاوتی داشتند؛ برخی آن را حاصل گندم، ذرت، هسته خرما یا ترکیبی از این مواد میدانستند. در عمل، تنها لایه بیرونی نان که آن هم بهدرستی پخته نشده بود، قابل خوردن محسوب میشد و همین نان، خود عامل بروز و تشدید مشکلات گوارشی بود. در مواردی نیز اسرا خمیر نانها را خشک کرده و از آرد حاصل، حلوا تهیه میکردند.
در اردوگاه موصل ۴، نانهای توزیعی سطحی خشک و مغزی خمیر داشت و برای اسرای مبتلا به زخم معده مشکلات جدی ایجاد میکرد. در این شرایط، مرحومان حاج عزیز بابایی و حاج رضا جوادی با روحیهای ایثارگرانه، هر صبح هنگام تحویل نان، سهمیه بیماران را جدا میکردند و با استفاده از تکهای حلبی که به شکل چاقو درآورده بودند، نانها را ورقهورقه کرده و دور از چشم مأموران عراقی به آشپزخانه میبردند. آنان نانها را روی اجاقهای گاز سرخ میکردند تا خمیر آن کاملاً بپزد و سپس بر اساس اسامی، میان اسرای مبتلا به زخم معده توزیع میکردند؛ اقدامی ساده، اما حیاتی، برای حفظ جان همرزمان در دل اسارت.
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com