اوایل بهمن سال ۶۴ بود و از جایی برمیگشتیم. پشت وانت نشسته بودیم. وانت اطاق دار بود. حاج عبدالله نوریان همیشه از فرصتها استفاده میکرد، رویش را به من کرد و گفت: «مرشد برامون بخون، ایام فاطمیه است.»
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، جعفر طهماسبی از رزمندگان دوران دفاع مقدس
لشکر۱۰ سیدالشهدا(ع) بیان میکند: فرمانده ما شهید حاج عبدالله نوریان
ارادت عجیبی به حضرت زهرا (س) داشت. گریه بر فاطمه زهرا (س) برای او از
جایگاه خاصی برخوردار بود.
اوایل بهمن
سال ۶۴ بود و از جایی برمیگشتیم. پشت وانت نشسته بودیم. وانت اطاق دار
بود. حاج عبدالله نوریان همیشه از فرصتها استفاده میکرد، رویش را به من
کرد و گفت: «مرشد برامون بخون، ایام فاطمیه است.» من هم به دلیل علاقهای
که به حاجی داشتم اجابت کردم و سلامی به حضرت زهرا (س) دادم و اشعاری را
خواندم.
حاج عبدالله از همان ابتدا سرش
را بین زانوهایش گذاشت و تکان شانههایش آغاز شد. خواندن من که تمام شد
قطرات اشک حاجی کف وانت را خیس کرده بود. حاجی مزد این همه اخلاص را از بی
بی دو عالم گرفت و چند روز بعد در فاطمیه دوم (شهادت به روایت ۹۵ روز) در
حین هدایت دستگاههای مهندسی برای احداث خاکریز در خط اول فاو به شهادت
رسید.