هر چه بیشتر شکنجه می شدیم بیشتر نماز می‌خواندیم

به گزارش روابط عمومی موسسه فرهنگی پیام آزادگان، آزادگان سرافراز که در اردوگاه های بعثی عراق اسیر بودند با سختی و مشقت و زیر شکنجه های دژخیمان بعثی نماز جماعت خود را ترک نمی کردند و با روحیه بالایی که داشتند دست از نماز جماعت بر نمی داشتند و خاطرات خود را برای آیندگان بیان نمودند که درس عبرتی برای همه ما باشد.

در ادامه خاطره‌ای کوتاه از آزاده معزز «سید محمد سادات رضوی» را از نظر می‌گذرانید:

هنگامی که بچه ها نماز شب می خواندند، چند نگهبان تعیین می کردیم تا چنانچه مامورین آمدند، فورا به بچه ها اطلاع دهند.

شاید برخی تصور کنند که اسرا در طول روز کاری نداشتند و راحت می خوابیدند تا شب ها برای نماز برخیزند، اما واقعیت چیز دیگری بود. اگر کسی می خواست بعد از ظهر بخوابد، سزایش شلاق بود. در طول روز، مطلقا از خواب خبری نبود، بلکه بیگاری بد و کارهای طاقت فرسا، بیشتر به این دلیل که شب ها بچه ها نتوانند از فرط خستگی بیدار شوند، اما نکته اینجا بود که اسرا هر چه بیشتر اذیت می شدند، بیشتر به نماز رو می آوردند.

اگر نماز شب لو می رفت، عراقی ها بچه ها را یکی یکی می بردند و روی سرشان گونی می انداختند و سپس با کابل آنها را می زدند. ای کاش فقط کابل بود! گاهی سربازها با میله گرد آهنی به جان بچه ها می افتادند و پس از آن ، به وسیله دستگاه های مخصوصی شوک الکتریکی می دادند، به حدی که اکثرا از شدت درد ناشی از شوک بی هوش می شدند.

موضوعی که بسیار تعجب آور بود این بود که آنها پس از به هوش آمدن، بلافاصله نماز شکر می خواندند که خدا طاقت تحمل شکنجه ها را به آنان داده است. اینجا بود که مامورین بعثی کلافه می شدند  و در مقابل عظمت آنها که با تن خون آلود و کبود نماز می خواندند، احساس ذلت و خواری می کردند. بعضی از نگهبان ها رها می کردند و می رفتند و برخی دیگر، همچون گرازی زخم خورده بدن مجروح بچه ها را زیر لگد می گرفتند.

انتهای پیام/

رَبَّنَا إِنَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ