روایت راویان غریب از وطن و قریب به شهادت

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، خانه آزادگان همانند منزل پدری است که وقتی واردش میشوی چه بخواهی یا نخواهی خاطرات گذشته‌ات تو را محاصره می‌کنند تا جایی که زبانت به گفتن باز می‌شود و آنچه از دلت می‌گذرد بر زبانت جاری می‌شود.

هر دو هفته یکبار با دعوت مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان خراسان رضوی جمعی از آزادگان در یک دورهمی صمیمی گردهم می‌آیند و به بیان خاطرات خود می‌پردازند تا آنها را با دیگر همسنگران خود به اشتراک بگذارند. در این گفت و شنود دوستانه مطالب و خاطراتی بیان می شود که در نوع خود بی نظیر و منحصربه فرد می باشد.

مهمان ویژه این هفته آزاده معزز «حسین علی قادری» بود. همان آزاده عزیزی که مدتهاست تدوینگر و جمع آوری کننده خاطرات آزادگان عزیز در مجموعه مؤسسه این استان می باشد.

علیرغم بی میلی ایشان و به اصرار دوستان در جایگاه روایتگری قرار گرفت تا بازگوکننده ناگفته های خود از دوران اسارت باشد. دو نفر دیگر از آزادگان سرافراز آقایان «محمد مهدی عبدالهی»و «سید جلال ابراهیمی»  نیز  که هم دوره او بوده اند در بازگویی خاطرات، این آزاده عزیز را همراهی کردند.

کاش می‌شد خاطرات امشب را برای تمام مردمان این سرزمین بازگو کرد تا متوجه باشند بهایی که این ملت بابت امنیت پرداخته چقدر سنگین بود.

هیچ بیان و قلمی را توان بازگو کردن حقیقت و واقعیت اتفاقات دوران اسارت نیست. چگونه می توان توصیف کرد که فقط حدود هفده هزار آزاده توسط صلیب سرخ شناسایی شده و بیش از بیست و سه هزار اسیر ایرانی بی نام و نشان در اردوگاه های عراق نگهداری می شدند؟ آن هم تحت شکنجه های قرون وسطایی و بدترین و سخت ترین شرایط نگهداری.

تصور اسکان 150 نفر در کمتر از 120 متر مساحت با حداقل امکانات! حمام کردن با آب یخ در سرمای زمستان! نگهداری اسراء در طوفان و باد و باران بدون لباس و در هوای بسیار سرد! عبور اسراء از تونل مرگ با نوازش ضربات باتوم و کابل و نبشی و میلگرد! باقی ماندن جسم های زخمی و مجروح آزادگان که بیش از دو ماه از لباس غواصی خارج نشده بودند! عبور دادن اسراء از فاضلاب های اردوگاه! و تشنگی های تابستان و گرسنگی های زمستان! و بسیاری از گفته ها و ناگفته هایی که مجالی برای ذکر آن در این گزارش نیست.

اما آزادگان سرافراز ما با روحیات عالی و برخورداری از ارزشهای والای انسانی مهارت بالایی در تبدیل تهدیدها به فرصتها از خود نشان دادند.

وقتی در اوج خفقان و شرایط وحشتناک اسارت کسی حاضر نبود تقسیم کننده غذا باشد چون می ترسید نتواند عدالت را در توزیع برقرار کند.

یا اصفهانی هایی که نان های حاصل از صرفه جویی خود را در شرایط اضطرار به دیگر اسرا می بخشیدند!  یا کسی که روزها روزه میگرفت و وانمود می کرد غذا میخورد تا غذای بیشتری به دیگران برسد. آنچه در این نوشتار بیان شد هر کدام سرفصل خاطرات ارزشمندی است که در این مجال نمی گنجد.

خدایا توفیق درک واقعیت و شناخت کامل نیمه پنهان دفاع مقدس را که محصول جانفشانی آزادگان عزیز است به جامعه ما عنایت فرما.

انتهای پیام/

رَبُّنَا وَیَغْفِرْ لَنَا لَنَکُونَنَّ مِنْ الْخَاسِرِینَ