یک روز حاج قاسم سلیمانی مرا احضار کرد و در حالی که خیلی عصبانی به نظر می‌رسید و ابروها را درهم کشیده و چین به پیشانی انداخته بود، گفت: «چرا بچه‌های تخریب را این قدر اذیت می‌کنید؟!
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، مرتضی حاجی باقری از فرماندهان لشکر 41 ثارلله 19 ساله بود که به جبهه
رفت. او مسوولیت فرماندهی تخریب لشکر 41 ثارالله، فرمانده تیپ در این لشکر و
معاونت عملیات لشکر را برعهده داشت. در عملیات والفجر 4 مجروح شد و یک دست
خود را از دست داد و در عملیات کربلای 5 علاوه بر مجروحیت به اسارت دشمن
درآمد.
او در خاطره‌ای از دوران اسارت و وساطت شهید حاج قاسم سلیمانی برای
بخشیدن یکی از آزادگان تعریف کرد: «زمانی که به اسارت درآمدم، معاون لشکر
بودم، عراقی‌ها در به در می‌گشتند تا از بین اسرا فرماندهان را پیدا کنند،
یکبار تصویری آوردند و از اسرا خواستند تا افراد داخل عکس را شناسایی کنند،
اتفاقا من هم در آن عکس بودم، بچه‌ها حرفی نزدند و این ماجرا گذشت تا
اینکه بعد از مدتی یکی از اسرا نتوانست مقاومت کند و من را لو داد، با چند
افسر عراقی آمدند بالای سرم، نزدیک به هزار نفر دیگر از اسرا شاهد ماجرا
بودند، به من که رسیدند این اسیر به من اشاره کرد و گفت: «این مرتضی حاجی
باقری معاون لشکر 41 ثارالله است» یک دفعه افسر عراقی سیلی محکمی به او زد و
گفت «اینکه محمدرضا شمس است» ماجرا از این قرار بود که در لحظه اسارت لباس
یکی از دوستانم به نام محمدرضا شمس را به تن داشتم که اسم او روی لباس
خورده بود.
بعدها وقتی آزاد شدیم و به ایران بازگشتیم شرایط برای اسیری که من را لو
داده بود سخت شد، همه او را به نام فردی که مرا فروخته می‌شناختند. این
اتفاق آنقدر برای او سخت تمام شد که ماجرا را به حاج قاسم سلیمانی گفت.
حاجی فرمانده من بود، یک روز صدایم کرد و گفت یک جلسه می‌گیرم و کل
آزاده‌های استان را به سپاه دعوت می‌کنیم، هم جلسه دورهمی باشد و هم اواخر
مجلس این بنده خدا را داخل می‌فرستم تو بلند شو و او را در آغوش بگیر و
ببوس مثل اینکه هیچ اتفاقی نیفتاده است.» بعد هم پنج انگشتش را بالا آورد،
گفت: «هیچ کدام از انگشت‌های دست یکی نیستند، از هر انگشتی یک توقع می‌رود،
این آدم هم همینکه به فرمان امام به جبهه آمده باید نوکری‌اش را کنیم و
ممنونش باشیم، از او بگذر.»
او در خاطره‌ای دیگر از شهید سپهبد قاسم سلیمانی گفت: «یک روز حاج قاسم
سلیمانی مرا احضار کرد و در حالی که خیلی عصبانی به نظر می‌رسید و ابروها
را درهم کشیده و چین به پیشانی انداخته بود، گفت: «چرا بچه‌های تخریب را
این قدر اذیت می‌کنید؟!»
با تعجب گفتم: «حاج آقا! من کسی را اذیت نکردم». دستش را همراه با کاغذی
که در آن بود، به طرفتم دراز کرد و گفت: «این نامه را بخوان». تعدادی از
بچه‌های تخریب نامه‌ای به ایشان نوشته و شکایت کرده بودند که «شب عملیات،
برادر مرتضی دوستان خودش را برای شناسایی و باز کردن معبر می‌فرستد و ما را
که دوستان نزدیک او نیستیم، به گردان‌های پشتیبانی می‌فرستد.»
انتهای پیام/
السَّلاَمُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ أَفْضَلِ أَنْبِیَاءِ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ مَلاَئِکَتِهِ