یک جانباز قطع نخاعی با انتقاد از وضعیت بیمه خدمات درمانی ایثارگران می‌گوید: هزینه پرستاری که باید به حقوق ما اضافه می‌شود و مسئولان به راحتی از مقدارش کم می‌کنند، برای ما کمک حال زندگی است و ارزش حیاتی دارد.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، بیمه خدمات درمانی ایثارگران و حق پرستاری جانبازان دو موضوع بسیار جدی در امور زندگی جامعه هدف محسوب می‌شود. اموری که رابطه مستقیم دارد با جان و روح این افراد و خانواده‌هایشان. خانواده‌هایی که علاوه بر مشکلات این چنینی، شاهد لحظاتی هستند که عزیزشان شب و روز با درد و رنج ناشی از مجروحیت دارد سپری می‌کند. لحظاتی که به خودی خود برای به هم ریختن اوقات و اعصاب یک فرد کفایت می‌کند.
اما با گذشت بیش از ۵ ماه از آغاز سال، سازمان برنامه و بودجه، نسبت به اجرای قانون در خصوص ایثارگران دغدغه کافی ندارد.
حال بیمه خدمات درمانی ایثارگران رو به احتضار است!
ماه‌هاست خانواده ایثارگران، خصوصا جانبازان با بیماری‌های صعب‌الاعلاج مثل شیمیایی و اعصاب روان و قطع نخاعی، دارند در شرایطی امور پزشکی خود را پیش می‌برند که بیمه دی در انجام تعهداتش با مشکلات جدی مواجه شده و به علت تأمین نشدن بودجه نتوانسته مراکز درمانی طرف قراردادش را حفظ کند و یکی یکی از دادن خدمات به ایثارگران سر باز می‌زنند.
در این بین، قشر نجیب و مظلوم ایثارگر است که در کوچه پس کوچه‌های این شهر به دنبال تهیه داروست و وقتی آن را می‌یابد، علی رغم اینکه آن دارو را مقابل چشم خود می‌بیند، اما با این جمله فروشنده مواجه می‌شود که: ما این دارو را نداریم! و بعد معلوم می‌شود به علت قطع همکاری حاضر نیست نسخه ایثارگر را کامل بپیچد.
وقتی نسخه ایثارگران، درست پیچیده نمی‌شود
عباسپور، معاون بهداشت و درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران در همین خصوص می‌گوید: «متأسفانه وضعیت بیمه دی به علت بدهی‌هایی که روی هم تلنبار شده خوب نیست. باز هم جای تأسف دارد که گاهی جانباز ما برای تهیه دارو به داروخانه‌ای مراجعه می‌کند و علی رغم اینکه دارو مقابل چشمش قرار دارد، اما می‌گویند نداریم! این نه گفتن به علت قطع همکاری مراکز درمانی و داروخانه‌ها با بیمه طرف قرارداد بنیاد شهید است و اگر یک فرد بخواهد آن را آزاد تهیه کند، متصدی داروخانه به راحتی به او می‌فروشد.»
به همین جهت بسیاری از خانواده‌ها تلاش می‌کنند مخارج زندگی خود را آنقدر جزیی و دقیق برنامه‌ریزی کنند تا از هر قسمتی که می‌شود بزنند و بودجه تهیه دارو را بیشتر کنند. جانبازی که حقوقش زیر خط فقر نیست، بلکه زیر خط حیات است.
امور روزمره‌ای که حتی به آن فکر هم نمی‌کنید
بسیاری از خانواده جانبازان که به تشخیص کمیته پزشکی بنیاد شهید شامل دریافت حق پرستاری می‌شوند، امید داشتند تا حداقل برخی از نیازهای ضروری خود مثل استحمام را ـ که برای یک انسان عادی امری روزمره حساب می‌شود که شاید خیلی‌ها حتی به داشتن این نعمت لحظه‌ای فکر هم نکرده باشند ـ چشم پوشی کنند و هزینه آن را علاوه کنند بر مبلغی که برای خرید دارو کم دارند.
سعیدی یکی از جانبازان قطع نخاعی در این خصوص می‌گوید: «هزینه پرستاری که به حقوق ما اضافه می‌شود و مسئولان به راحتی از مقدارش می‌زنند، برای ما کمک حال زندگی است. من که به علت مشکلاتم باید چندین مرتبه در ماه استحمام کنم تا زخم بستر نگیرم، سعی می‌کنم تعداد آن را کمتر کنم تا مجبور نباشم پول بیشتری به یک نیروی خدماتی برای این کار بدهم و به جای آن، هزینه را برای نیازهای دیگرم مثل دارو صرف می‌کنم.»
نامه‌های بی‌جواب ایثارگران به سازمان برنامه و بودجه
حسن ابوطالبی، رئیس هیأت مدیره شبکه ملی ایثارگران نیز به کاهش حق قانونی ایثارگران در پرداخت حق پرستاری اشاره می‌کند و می‌گوید: «بر اساس قانون جامع خدمت‌رسانی به ایثارگران، حق پرستاری با توجه به تشخیص کمیسیون پزشکی بنیاد به جانبازان تعلق می‌گیرد. باز هم بنا بر همین قانون، وقتی هر ساله حقوق کارگران افزایش پیدا می‌کند، روی حق پرستاری جانبازان هم این افزایش اعمال می‌شود. در سال ۱۴۰۱ به دلیل مصوبه شورای عالی کار که حقوق ۵۷ درصد افزایش پیدا کرد، حق پرستاری هم به همین نسبت باید افزایش پیدا می‌کرد. منتهی سازمان برنامه و بودجه اعلام کرد افزایش سراسری حقوق ۱۰ درصد است.»
ایثارگران برای گرفتن این حق قانونی خود بارها به سازمان برنامه و بودجه مراجعه کرده‌اند و حتی ۱۳ بار نامه نوشته‌اند؛ شاید کسی پاسخ درستی به این مسأله بدهد اما همه این نامه‌ها بی‌جواب مانده است.
ابوطالبی به عنوان نماینده جانبازان از ملاقات خود با دریالعل، نماینده سازمان برنامه و بودجه این گونه می‌گوید: «اواخر خرداد ۱۴۰۱ بود که من رفتم پیش آقای دریالعل و او قول داد تا اواخر مرداد با جانبازان بالای ۷۰ درصد این بدهی را تسویه کند و برای بقیه هم تا آخر شهریور انجام شود. اما خبری نشد. ما مجدد رفتیم به قصد دیدن آقای میرکاظمی رئیس سازمان. اما باز هم موفق به دیدن او نشدیم و این بار هم آقای دریالعل آمد و یک ساعت صحبت کرد و در اعتراض به ما که چرا حق پرستاری به جای ۵۷ درصد ۳۸ درصد افزایش داشته، گفت: ۱۰ درصد بر اساس قوانین افزایش داشته و ۲۰ درصد هم با توجه به قوانین دیگر افزایش دادیم. با شنیدن این ارقام گفتم: این که می‌شود ۳۰ درصد، پس چطور ۳۸ درصد افزایش داشته؟ آقای دریالعل گفت: به طور ناخودآگاه! گفتم: لطفا حرفی بزنید که از طرف یک مسئول منطقی به نظر بیاید. اگر ناخودآگاه می‌شود ۳۸ درصد افزایش دهید پس ناخودآگاه ۵۷ درصد طبق قانون، هم می‌شد!»
آیا این وعده‌های سر خرمن است؟
او گفت: «از طرف سازمان برنامه و بودجه به ما قول دادند تا پایان شهریور با مجلس مکاتبه کنند و یک بار دیگر کسب تکلیف کنند، اگر مجلس باز هم جوابش مثبت بود آن وقت مابقی افزایش را هم اعمال کنند. ما هم موضوع را رها نکردیم و و منتظریم آنها پیگیری‌های خود را انجام دهند و اگر نه ما حتما جدی‌تر این مطالبه را پیگیری خواهیم کرد.»
موضوع دیگری که جامعه هدف در خصوص حق پرستاری، نسبت به آن معترض هست، قطع شدن این مبلغ بعد از شهادت جانبازان است. ایثارگران می‌گویند: «همسر یک جانباز که بیش از ۴۰ سال همسر خود را تر و خشک می‌کند، الان او نیز به نوعی جانباز است و با مشکلات جسمی و روحی دست و پنجه نرم می‌کند. با شهادت همسر، هزینه انجام امور پرستاری از آنها چه می‌شود؟