رمان مردی که پروانه شد اثر مجید پور‌ولی کلشتری؛ درباره‌‌ی زندگی و دوران اسارت مردی است که در دشت گل‌ها به دنبال پروانهها می‌دوید که ناگهان اسیر نیروهای عراقی شد.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، رمان مردی که پروانه شد اثر مجید پور‌ولی کلشتری؛ درباره‌‌ی زندگی و دوران اسارت مردی است که در دشت گل‌ها به دنبال پروانهها می‌دوید که ناگهان اسیر نیروهای عراقی شد.
رمان مردی که پروانه شد، در ۵۳ بخش در این سایت بارگذاری می‌شود.
بخش (۱۰)؛
عباد بیشتر از آنکه آدم باشد، پروانه است. این را هرکسی که چند روزی با او سر کند، میفهمد. حتی یک بار تارا هم عین همین جمله را گفت. نگاهش، حرف هایش، طرز فکرش، همه ی رفتارش یک جور دیگری است. نه اینکه حالا یک آدم خاص و اسطوره باشد؛ نه... اتفاقاً در رفت و آمد ها خیلی ساده و معمولی و مثل همهی مردم است؛ اما روحیه اش خیلی خاص است. گاهی وقتها با خودم فکر میکنم، چه درد عظیمی دارد این پروانه شدن و چه زخم ممتد و غریبی ست پروانه وار زیستن. یک بار عباد گفت:
«پروانهها نمىمیرند.
گفت:
آنقدر پروازشان بلند مىشود و آنقدر در آبی آسمان اوج میگیرند که ما دیگر نمىبینیمشان. برای همین فکر میکنیم که پروانهها مردهاند.
گفت:
ندیدن ما دلیل مرگ پروانه ها نیست.»
خودش هم همینطور شده است. تارا میگوید:
«عباد پروانه شد؛ از تهران رفته و ما دیگه نمیبینیمش!
میگوید:
آدمی که پروانه بشه، دیگه کمکم اطرافیانش اون رو نمیبینن.»
حالا هم به واقع همینطور شده است. انگار عباد محو شده. هیچکس او را نمیبیند؛ نه صاحبخانهاش و نه شاگردهایش و نه دوست ها و رفقای دورش. حتی مسافرکش های خطی دماوندـ تهران هم زیاد خبری از او ندارند. انگار دیگر هیچکس عباد را آنگونه که باید ببیند، نمیبیند. تارا میگوید:
«یک روزی همین روزها، عباد، پروازش اونقدر بلند میشه و اونقدر اوج میگیره که از افق نگاه همه خارج میشه.»
تارا اینها را برای پوران میگوید. تمام مدت حرف زدنش هم اشک میریزد. تارا میگوید:
«صدایش میزنم آقای پروانه.»
ادامه دارد ...