این خلبان راهی که ۳۰ دقیقه رفته بود را ۱۰ ساله برمی‌گردد!

گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، خلبان آزاده و جانباز فرشید اسکندری، خلبان هواپیمای شکاری-رهگیر اف-5ای (تاگرII)، افسر طرح و برنامه‌ریزی گردان 22 شکاری در دوران دفاع مقدس است و سابقه 10 سال اسارت در زندان‌های مخوف عراق را دارد.

کتاب زندگینامه آزاده خلبان فرشید اسکندری با عنوان «سومین روز جنگ تحمیلی» به عرصه چاپ رسیده است.

 نحوه ورود به عرصه خلبانی

وی شهریور ماه ۱۳۵۲ وارد دانشکده خلبانی شد. ابتدا که سردوشی نداشت، مسئول آوردن غذا بود. دو ماه بعد وضع بهتر شد و در کنار آموزش‌های نظام جمع، منشی و خطاط گروهان ‌شد. وقتی سردوشی گرفت، کلاس‌های زبان و دروس آکادمیک پرواز را سپری کرد و پس از انجام معاینات سالانه پروازی، آموزش عملی پرواز با هواپیمای «بونانزا» را شروع کرد و با موفقیت خاتمه داد. از این به بعد کلاس زبان تخصصی را گذراند و با دادن آزمون اصلی زبان، روز ۲۷ خردادماه همان سال برای آموزش‌های بیشتر راهی ایالت تگزاس شد.

نحوه‌ی اسارت

اسکندری مهرماه سال ۵۹، در قالب «علمیات 140 فروندی»، در یک دسته دو فروندی، پایگاه «وایی» موصل عراق را بمباران کرد. بعد از بازگشت پیروزمندانه، دوباره او را برای بمباران پایگاه‌های دشمن اعزام کردند، اما متأسفانه، زمان برگشت ایشان در تور پدافندی دشمن گرفتار و مورد اصابت قرار گرفت. در حالی‌که چاره‌ای جز ترک هواپیما نداشت، دسته پرتاب صندلی را کشیده و لحظاتی بعد در حالی که بند کلاه پرواز چانه‌اش را شکافته و دندان‌های جلویش شکسته می‌شود، بیهوش به زمین می‌رسد. از قضا پیرمرد کشاورزی به کمکش می‌آید و او را سوار تراکتور می‌کند که در همین حین نیروهای عراقی از راه رسیده و دستگیرش می‌کنند.

اسارت

او بعد از بازجویی اولیه در پایگاه کرکوک، به بغداد منتقل، و به استخبارات عراق تحویل داده می‌شود. این آغاز اسارتی طولانی و پرحادثه است که تلخی‌هایش وصف ناپذیرند. خلبانی که راهی را در 30 ‌دقیقه رفته بود، 10 ساله برمی‌گردد!
بعد از بازجویی اولیه در پایگاه کرکوک، به بغداد منتقل، و به استخبارات عراق تحویل داده می‌شود. زندان در سلول تاریک انفرادی و کتک خوردن‌های پیاپی گوشه‌ای از این سختی‌هاست. اولین هم سلولی‌اش سروان احمد سهیلی،‌خلبان اف-4 است. ایشان حدود یک ماه بعد به زندان مخوف «ابوغریب» و بعدها به زندان‌الرشید بغداد منتقل می‌شود.

چرایی اسارت 10 ساله‌

هشت سال سخت و مشقت‌بار می‌گذرد و بالاخره آتش‌بس پذیرفته می‌شود. اما او و شهید حسین لشکری جزو مفقودالاثرها بودند و کسی از زنده بودنشان خبری نداشت. دو سال بعد از آتش‌بس هم همچنان آن‌ها در بند بودند. این مدت به گفته او فشاری مضاعف بر اعصاب آن‌ها داشت. نهایتاً این زمان هم سپری شد. بالاخره روز ۲۴ شهریورماه ۱۳۶۹ او و جمع دیگری از اسرا به مقامات ایران تحویل داده شدند و برخاک وطن بوسه زدند.